La petjada
La petjada ha dit d’una senglar, que fugissera va anar.
En travessar l’estany, ferida, fins al desert va anar.
Una flor ha florit sobre el fang així i la sang de la seva ferida flueix com una tulipa.
I des de la vora de l’estany, com qui cull flors, escampant flors va anar.
En els dissenys entrellaçats de les peülles, hi ha el senyal d’un cadell.
Més aviat, darrere la mare, cap a una no-segura terra-perduda va anar.
Registrada serà aquí, la línia de la mort per l’olor de la sang.
Amb el testimoni del peu d’un llop, que amb tota pressa va anar.
L’ombra del vol del voltor no deixa rastre al sender.
Just com el ploure que, de segur, del record de la pluja via va anar.
En el fang-aigua d’aquell estany, rodolant el cos, èbria, de cap.
L’ombra sinistra de l’home va veure, i d’aquesta manera va anar.
((( رّد پا )))
رّد ِپا گفت از گُرازی، که گُریزان رفته است
در عبور از برکه زخمی, تا بیابان رفته است
گُل زده بر ِگل چنین، خوناب ِ زخمش لاله وار
کز کران ِ برکه گلچینی، ُگّل افشان رفته است
در نقوش ِ در هم ِ سُمها، نشان از توله ایست
بل پی مادر، به نا امن ِ گُمستان رفته است
ثبت خواهد شد درینجا، خطّ مرگ از بوی خون
با شهود ِ پای ِ گرگی، که شتابان رفته است
سایه ی پرواز کرکس، رَد نمی کارَد به راه
همچنان بارش که حتم، از یاد ِ باران رفته است
در گِلاب ِ برکه آن، غلتانده تن مستانه سر
سایه ی منحوس انسان دید، کاین سان رفته است
اسماعیل غروی منجیلی
(الف. غم)
Quaderno catalano 